هر شب میان مقبره ها راه می روم

باید که لهجه ی کهنم را عوض کنم

این حرفِ مانده در دهنم را عوض کنم 

یک صبح تازه را بسرایم از آفتاب

شمع قدیم سوختنم را عوض کنم

دارم میان مقبره ها راه می روم

شاید هوای زیستنم را عوض کنم 

بردار شعر های مرا، مرهمی بیار

بگذار وصله های تنم را عوض کنم 

بگذار شاعرانه بمیرم از این سرود

از من مخواه تا کفنم را عوض کنم 

من که هنوز خسته ی باران دیشبم

فرصت بده که پیرهنم را عوض کنم

علی داوودی

ماه مخفی شدنش نیز تعادل دارد

جمعه ها طبع من احساس تغزل دارد

ناخودآگاه به سمت تو تمایل دارد

بی تو چندیست که در کار زمین حیرانم

مانده ام بی تو چرا باغچه ام گل دارد

شاید این باغچه ده قرن به استقبالت

فرش گسترده و در دست گلایل دارد

تا به کی یکسره یکریز نباشی شب و روز

ماه مخفی شدنش نیز تعادل دارد

کودکی فال فروش است و به عشقت هر روز

می خرم از پسرک هر چه تفال دارد

یازده پله زمین رفت به سمت ملکوت

یک قدم مانده زمین شوق تکامل دارد

هیچ سنگی نشود سنگ صبورت ، تنها

تکیه بر کعبه بزن ، کعبه تحمل دارد...

 سید حمید رضا برقعی

به نام نامی سر

نوشتم اول خط بسمه‌ تعالی سر

بلند مرتبه پیکر  بلندبالا سر

فقط به تربت اعلات سجده خواهم کرد

که بنده‌ی تو نخواهد گذاشت هرجا سر

 

قسم به معنی «لا یمکن الفرار از عشق»

که پر شده است جهان از حسین سرتاسر

 

نگاه کن به زمین! ما رایت الا تن

به آسمان بنگر! ما رایت الا سر