میبرد در کربلا هفتاد و دو ذبح عظیم

شیعیان دیگر هوای نینوا دارد حسین (علیه السلام) 
روی دل با کاروان کربلا دارد حسین (علیه السلام) 
از حریم کعبه جدش به اشکی شست دست 
مروه پشت سر نهاد اما صفا دارد حسین 
میبرد در کربلا هفتاد و دو ذبح عظیم 
بیش از اینها حرمت کوی منا دارد حسین
پیش روراه دیار نیستی کافیش نیست 
اشک و آه عالمی هم در قفا دارد حسین
بسکه محملها رود منزل به منزل با شتاب 
کس نمی‌داند عروسی یا عزا دارد حسین
رخت و دیباج حرم چون گل به تاراجش برند 
تا بجائی که کفن از بوریا دارد حسین
بردن اهل حرم دستور بود و سر غیب 
ورنه این بی‌حرمتیها کی روا دارد حسین
سروران،‌پروانگان شمع رخسارش ولی 
چون سحر روشن که سر از تن جدا دارد حسین
سر به تاج زین نهاده راه‌پیمای عراق 
می‌نماید خود که عهدی با خدا دارد حسین

او وفای عهد را با سر کند سودا ولی 
خون به دل از کوفیان بی‌وفا دارد حسین
دشمنانش بی‌امان و دوستانش بی‌وفا 
با کدامین سر کند مشکل دو تا دارد حسین
سیرت آل علی با سرنوشت کربلاست 
هر زمان از ما یکی صورت نما دارد حسین
آب خود با دشمنان تشنه قسمت می‌کند 
عزت و آزادگی بین تا کجا دارد حسین
دشمنش هم آب می‌بندد به روی اهل بیت 
داوری بین با چه قومی بی‌حیا دارد حسین
بعدازاینش صحنه‌هاو پرده‌هااشکست وخون 
دل تماشا کن چه رنگین سینما دارد حسین
سازعشق است وبه دل هرزخم پیکان زخمه‌ئی 
گوش کن عالم پراز شور و نواداردحسین
دست آخر کز همه بیگانه شد دیدم هنوز 
با دم خنجر نگاهی آشنا دارد حسین
شمر گوید گوش کردم تا چه خواهد از خدا 
جای نفرین هم بلب دیدم دعا دارد حسین
اشک خونین گو بیا بنشین به چشم شهریار 
کاندرین گوشه عزایی بی‌ریا داردحسین