عصر یک جمعه دلگیر

عصر یک جمعه ی دلگیر، دلم گفت بگویم بنویسم

که چرا عشق به انسان نرسیده است؟

چرا آب به گلدان نرسیده است؟

چرا لحظه ی باران نرسیده است؟

و هر کس که در این خشکی دوران به لبش جان نرسیده است، به ایمان نرسیده است و غم عشق به پایان نرسیده است.

بگو حافظ دلخسته ز شیراز بیاید، بنویسد:

 که هنوزم که هنوز است چرا یوسف گم

گشته به کنعان نرسیده است؟

چرا کلبه ی احزان به گلستان نرسیده است؟

دل عشق ترک خورد، گل زخم نمک خورد،

زمین مُرد، زمان بر سر دوشش غم و اندوه به انبوه فقط برد، فقط برد، زمین مرد، زمین مُرد.

خداوند گواه است، دلم چشم به راه است، و در حسرت یک پلک نگاه است؛ ولی حیف نصیبم فقط آه است

و همین آه خدایا برسد کاش به جایی؛

برسد کاش صدایم به صدایی...

 

دلدادگان چون ساغر از دلبر گرفتند

دلدادگان چون ساغر از دل بر گرفتند 
از غیر دلبر دامن دلبر گرفتند 
دادند جان تا در بر جانانه رفتند 
دادند دل تا در بر دلبر گرفتند 
پیمانه تردید بشکستند و این قوم 
از دست حق جام می باور گرفتند 
بر خواستند از بستر دنیای فانی 
زان پس عروس عشق را در برگرفتند 
رفتند یاران چابک سواران 
سر مست از عشق خدا از سر گذشتند 
سرمشق از آن کشته بی سر گرفتند 
بستند چشم از چشم و دست از دست شستند 
این شیوه از عباس نام آور گرفتند 
رفتند یاران چابک سواران 
نا خوانده علم آموزگار عشق گشتند 
نا رفته مکتب درس بی دفتر گرفتند 
بهر نثار جان به قربانگاه رفتند 
با حنجر خود بوسه از خنجر گرفتند 
از جان ودل یک یا علی گفتند و رفتند 

((خوانده شده توسط کربلایی جواد مقدم))

اگر مومن اگر کافر به دنبال تو می گردم

تمام خاک را گشتم به دنبال صدای تو
ببین باقی است روی لحظه هایم جای پای تو
اگر مؤمن اگر کافر به دنبال تو می گردم
چرا دست از سر من بر نمی دارد هوای تو
صدایم از تو خواهد بود اگر برگردی ای موعود
پر از داغ شقایق هاست آوازم برای تو
تو را من با تمام انتظارم جستجو کردم
کدامین جاده امشب می گذارد سر به پای تو؟
نشان خانه ات را از تمام شهر پرسیدم
مگر آن سو تر است از این تمدن روستای تو؟

در کانال حدیث وصل عضو شوید : @hadisevasl

ابری که روی صندلی چرخدار بود

خیس از مرور خاطره های بهار بود
ابری که روی صندلی چرخدار بود
ابری که این پیاده رو او را مچاله کرد    
روزی پناه خستگی این دیار بود
آن روزها که پای به هر قله می گذاشت
 آن روزها به گُرده ی طوفان سوار بود
حالا به چشم رهگذران یک غریبه است
حالا چنان کتیبه ی زیر غبار بود
بین شلوغی جلوی دکّه مکث کرد
دعوا سر محاکمه ی شهردار بود
آن سوی پشت گاری خود ژست می گرفت
مرد لبوفروش سیاستمدار بود
از جنگ و صلح نسخه که پیچید ادامه داد:
اصرار بر ادامه ی جنگ انتحار بود
این سو کسی که جزوه ی کنکور می خرید
در چشمهاش نفرت از او آشکار بود
می خواست که فرار کند از پیاده رو
می خواست و ... به صندلی خود دچار بود
دستی به چرخها زد و سمت غروب رفت
ابری فشرده درصدد انفجار بود
خاموش کرد صاعقه های گلوش را
بغضی که روی صندلی چرخدار بود

ماه گندمگون غریب خانه مولای جوان

لطف تو بی واسطه دریای جودت بی کران

عالمی از فهم ابعاد وجودت ناتوان

صورت و سیرت...نه اصلا عمرت از مضمون پر است

ماه گندمگون! غریب خانه! مولای جوان!

چاههای خشک با دست تو جوشان می شدند

ای نگاهت مثل چشمه! ای دلت آتشفشان!

روز حسرت هیچ کس حسرت نخواهد خورد تا

بخشش ابن الرضایی تو باشد در میان

داستان عمر تو کوتاه بود اما نبود

لحظه ای تاریخ نور از ردپایت بی نشان

یوسفی اما عزیز خانه ات هم نیستی

یا سلیمانی که شأنش را نمی فهمد زمان

دوستانت بی وفایی دشمنانت خون دل

آشنای طعنه ای از کودکی... از این و ان

نامتان را شیعیان گاهی به قصد... بگذریم

ما چنین گفتیم تا وا شد دهان دیگران

از قضا من هم جواد بن الرضایم گر چه باز

بین ما فرق است مولا از زمین تا آسمان

ماجرا این است کم کم کمیت بالا گرفت

ماجرا این است کم کم کمیت بالا گرفت
جای ارزشهای ما را عرضه ی کالا گرفت

احترام «یاعلی» در ذهن بازوها شکست
دست مردی خسته شد، پای ترازوها شکست

فرق مولای عدالت بار دیگر چاک خورد
خطبه های آتشین متروک ماند و خاک خورد

زیر بارانهای جاهل سقف تقوا نم کشید
سقفهای سخت، مانند مقوا نم کشید

با کدامین سحر از دلها محبت غیب شد؟
ناجوانمردی هنر، مردانگیها عیب شد؟

خانه ی دلهای ما را عشق خالی کرد و رفت
ناگهان برق محبت اتصالی کرد و رفت

سرسرای سینه ها را رنگ خاموشی گرفت
صورت آیینه زنگار فراموشی گرفت

شیعه به شوق مرقد زهرا به قم رسید

جایی که کوه خضر به زحمت بایستد
شاعر چگونه پیش تو راحت بایستد

نزدیک می‌شوم به تو چیزی نمانده است
قلبم از اشتیاق زیارت بایستد

بانو سلام کاش زمان با همین سلام
در آستانه در ساعت بایستد

و گردش نگاه تو در بین زائران
روی من – این فتاده به لکنت – بایستد

تا فارغ از تمام جهان روح خسته‌ام
در محضر شما دو سه رکعت بایستد

بانو اجازه هست که بار گناه من
در کنج صحن این شب خلوت بایستد؟

در این حرم هزار هزار آیه ی عذاب
هم وزن با یک آیه ی  رحمت بایستد

باید قنوت حاجت بی‌انتهای ما
زیر رواق‌های کرامت بایستد

شیعه به شوق مرقد زهرا به قم رسید
طاقت نداشت تا به قیامت بایستد

آنکس که جای فاطمه در قم نشسته است
در روز حشر هم به شفاعت بایستد

تو خواهر امام غریبی و این غزل
با بیت‌هاش در صف بیعت بایستد

من واژه واژه عطر تو را پخش می‌کنم
حتی اگر نسیم ز حرکت بایستد

این شعر مست تکیه زده بر ضریح تو
مستی که روی پاش به زحمت بایستد
((هادی جانفدا)) 

کالای خویش را که بدین حد گران دهد؟

آن خالقی که بر تن بی روح جان دهد      

مهر تو رایگان به دل خاکیان دهد 

شخص کریم، جودِ بلاشرط می کند

آری خدا هر آنچه دهد رایگان دهد 

هر نعمتی که داد خدا، بی سوال داد      

وصل تو را که خواسته ام بی گمان دهد

از خلقت تو خواست خداوند لامکان 

ما را کنار رحمت عامش مکان دهد 

گر جان دهم به یک نگهت سود با من است     

کالای خویش را که بدین حد گران دهد؟ 

بی امتحان مرا به غلامی قبول کن 

رسوا شوم اگر دل من امتحان دهد 

دارم امید لطف تو گیرد چو دست من       

دامان پر ز گرد گناهم تکان دهد 

می خواست گر خدای که نبخشد گناه ما

ما را چرا امام چنین مهربان دهد؟ 

آن پرچمی که بر سر بام حریم توست     

راه بهشت را به محبان نشان دهد 

قلب"حسان" به یاد تو از غصه فارغ است 

در انتظار این که به پای تو جان دهد 

روز جزا که در صف قرآن و عترتیم            

ما را امام ثامن ضامن امان دهد

تقصیر توست این همه جنجال می شود

وقتی که قال در حرمت حال می شود

دست دعا به شانه ی من بال می شود

در این همه مریض یکی را شفا مده

تقصیر توست این همه جنجال می شود

بر راه زائران تو کردیم گریه ها

این آبروی ماست که پامال می شود

از توبه در حریم تو ما هم ملک شدیم

آدم در این محیط سبک بال می شود

این نامه نیست بر پر و بال کبوتران

خون دل است سوی تو ارسال می شود

آباد شد کسی که ز گریه خراب شد

خوشحال آنکه پیش تو بد حال می شود

هر کس نمی رسد به در آفتاب او

معنی اگر چه نیز بود کال می شود

ای وای اگر امام رضایی نداشتم

بالم شکسته بود و هوایی نداشتم
از دست روزگار رهایی نداشتم 
بیهوده نیست عاشق گنبد طلا شدم 
مشهد اگر نبود که جایی نداشتم 
دردم زیاد بود و طبیبی مرا ندید 
دردم زیاد بود و دوایی نداشتم 
گفتم مگر امام رضا چاره‌ای کند 
ای وای اگر امام رضایی نداشتم 
گفتند در حرم همه را راه می‌دهند 
اصلا بنای بی‌سروپایی نداشتم 
میل تو بر دل آمد و میل گناه رفت 
ورنه من از گناه ابایی نداشتم 
چندین شب است گریه شده کار من ولی 
باز هم برات کرب‌وبلایی نداشتم

((مهدی میری))