عاقل آن است که مسکین ابا عبدالله است

قبله تا طاق دو ابروى تو را کم دارد

چون نمازی ست که انگار خدا کم دارد

همه ی خلق سر سفره تو مهمانند

کرم سفره تو باز گدا کم دارد

سر ما را به دو تا کیسه زر گرم نکن

سائل خانه ات این بار دعا کم دارد

گریه کن هاى تو را قلب مصفا دادند

هر کجا گریه ی تو نیست صفا کم دارد

کاروانى پى ات افتاد و پى اش افتادم

دیدم انگار سگ قافله را کم دارد

من پى تربت بین الحرمینم، بفرست

چون مریضى که مریض است و دوا کم دارد

تا رسیدن به کمالات بلا باید دید

هر کسى که نرسیده ست بلا کم دارد

بین حج کرببلا رفتى و یعنى حج هم

نیست مقبول اگر کرببلا کم دارد

خانه ما دو سه ماه است حسینیه شده

این وسط عکس تو را خانه ما کم دارد

کفر با پیراهن زهد و ریا برگشته است

 می فروشی در لباس پارسا برگشته است

آه از این نفرین که با دست دعا برگشته است

پینه های دست و پا سر زد به پیشانی، عجب!

کفر با پیراهن زهد و ریا برگشته است

داد از این طرز مسلمانی که هر کس در نظر

قبله را می جوید اما از خدا برگشته است

خیمه ی خورشید را "دین دارها" آتش زدند

آه معنای حقیقت تا کجا برگشته است

ای دل غمگین به استقبال زیبایی بیا

کاروانی را که روی نیزه ها برگشته است

چند بار آخر به استقبال یک تن می روند

سر جدا، بازو جدا، پیکر جدا برگشته است

جاءَ نورُ اشبه الناس بِخَیر الاولیاء

گوییا پیغمبر از غار حرا برگشته است

برترین تک بیت های عاشورایی (1)

خبر آمد سری بر نیزه ها قرآن تلاوت کرد
کسی جز آل پیغمبر ندارد این هنرها را
((سید علی اصغر صالحی))

هرآدمی ز رفتن خود ردّ پا گذاشت
اما چرا ز رفتن تو ردّ دست ماند؟
((مهدی رحیمی))

اقرأ به نام عشق در این دشت پر بلا
بالای نیزه بود که قرآن شروع شد
((رضا احسان پور))

زینب که روی نیزه هفتاد و دو سر دیده است
در کودکی تشییع مفقود الاثر دیده است
((زهرا بشری موحد))

ای سکر آِیه هات به سر مستی صدات

ای سُکرِ آیه‌هات به سَر‌مستی صِدات!
ای چشم‌هات مَعنی و لب‌هات آیه‌هات...!
در سینۀ تو معجزۀ جاری ابد
در قصّۀ ازل، نفست نفخۀ حیات...
ای نیزه‌ها ابولهبِ سورۀ سَرَت!
ای خونِ منتشر شده‌ات آیۀ زکات!
ای نامِ مُستعارت قرآنِ محکمات!
ای آفتابْ پیشِ تو و سایۀ تو مات!
قبله‌نمای گُم‌شدۀ ما! هُمای ما!
قرآنِ ناطقِ شبِ ما! کشتی نجات!
بشکن نمازِ باطلِ امواجِ مُرده را
ما تشنه‌‌ایم، تشنۀ توفانی از فُرات...
لب باز کن، به لهجۀ قرآن اذان بگو
تا بگذریم راکع و ساجد از این صراط
آن روز، عشق را به چه نامی صدا زدی
در خَلسۀ قُنوتَت و در ذکرِ ربّنات؟
آن روز ظهر، از چه سماعی که دَم زدی،
هستی به اقتدای تو افتاد در نشاط؟
ای نامِ مُستعارت قرآنِ مُحکمات!
ای آفتاب، پیشِ تو و سایۀ تو مات!

دیگر چه داشت حضرت حق گر تو را نداشت

هستی بدون گوهر مهرت بها نداشت

دیگر چه داشت حضرت حق ، گر تو را نداشت ؟

گلخانه بود اگر همه عالم بدون تو

ویرانه بود بی گل رویت ، صفا نداشت

ایجاد ممکنات به عشق تو بود و بس

بیهوده بود خلقت اگر کربلا نداشت

شیرازه ی کتاب وجود از وجود توست

بی تو حسین ، عالم امکان بقا نداشت

سر خط مشق خلقت حق ، نام پاک توست

بی تو صحیفه ی ازلی ابتدا نداشت

بی بهره از تجلی روح عظیم توست

بی همتی که مجلس ذکرت بپا نداشت

شکست خطبه ی زینب ستون کاخش را

 هزار و نهصد و پنجاه زخم ، برتن داشت

درون هر گل زخمش ، هزار گلشن داشت

تمام حرمت آیینه ها شکسته شدند

زجنس آیه قرآن ، اگرچه جوشن داشت

فدای دین پیمبر، هزار جان حسین

برای دادن جان، حجت مبرهن داشت

برای دلهره های رقیه ، آرامش

برای اصغر خود، یاس داشت ، سوسن داشت

دوباره رفت برای هدایت امت

به روی دست مبارک، دلیل متقن داشت

ولی برای شکست حقیقت مطلق

یکی به دست کمان، دیگری فلاخن داشت

حسین، اصغر شش ماهه را به پیش آورد

سپاه مور و ملخ را یلی تهمتن داشت

برای موعظه آمد، ولی به هم گفتند

که داشت تیر سه شعبه؟ که قصد کشتن داشت؟

هزار و نهصد و پنجاه تا یعنی(بحر طویل)

همین که آب می بیند وَ یا قصاب می بیند

و یاگهواره ای را بین پیچ و تاب می بیند

به پیش چشم هایش چندتا تصویر می آید

ز یک سو در بغل قنداقه، مردی پیر می آید

ز یک سو حرمله باتیر می آید…

جوان وقتی که می بیند به هر گوشه

می افتد یاد بابا و جگر گوشه

به یاد قد وبالای علی اکبر

و جسم اربا اربای علی اکبر

به یاد قاسمی که قامتش گردیده هم پای علی اکبر

و هی تصویر در تصویر می بیند

تمام نخل ها را تیر می بیند

در تشنگی سراب به دردی نمی خورد

در تشنگی سراب به دردی نمی خورد

تنها خیال آب به دردی نمی خورد

حرفی بزن که اشک مرا در بیاوری

این جام بی شراب به دردی نمی خورد

باید به زیر نور بزرگان جلوس کرد

در سایه ، آفتاب ، به دردی نمی خورد

از این به بعد مَعْطلِ این دل نمی شوم

این خانه ی خراب به دردی نمی خورد

از منظر نگاه شما جلوه دیدنی ست

عکس بدون قاب به دردی نمی خورد

جان مرا بگیر ولی گریه را نگیر

چشمه بدون آب به دردی نمی خورد

چشمی بده که قلب مرا زیر و رو کند

گریه مرا کنار تو با ابرو کند

او که نامش کوه ها را از غرور انداخته ست

غم درون سینه ام یکباره شور انداخته ست

کودکی سنگی در این حوض بلور انداخته ست 

کاش با ته جرعه ای جان مرا روشن کند

او که در پستو شراب از جنس نور انداخته ست

مثل مینا گرچه دست افشان به بزم اش بوده ام

او مرا لاجرعه نوشیده ست و دور انداخته ست

من کجا کی می رسد دستم به آن بالابلند؟

او که نامش کوه ها را از غرور انداخته ست 

با تنی آکنده از زخم و دلی لبریز داغ

زندگی ما را میان آب شور انداخته ست 

اصلاً حسین جنس غمش فرق میکند

اصلاً حسین جنس غمش فرق می کند

این راه عشق پیچ و خمش فرق می کند 

اینجا گدا همیشه طلبکار می شود

اینجا که آمدی کرمش فرق می کند

شاعر شدم برای سرودن برایشان

این خانواده، محتشمش فرق می کند 

“صد مرده زنده می شود از ذکر یا حسین”

عیسای خانواده دمش فرق می کند 

از نوع ویژگی دعا زیر قبه اش

معلوم می شود حرمش فرق می کند